1. بلند کردن صدا در اذان و اقامه براى مرد مستحب است ؛ به گونه اى که بلندى صدا در اقامه ، بلندتر از صداى اذان نباشد.
2. مستحب است که زن موقع نبودن مرد نامحرم کلمات اذان و اقامه را آهسته بگوید.
3. مستحب است که نمازگزار اذان را آرام و شمرده بگوید؛ (یعنى کلمات اذان را آشکارا ادا کند، به طورى که شنونده بتواند حروفش را بشمارد). و همچنین مستحب است که وقف کردن در آخر هر بخش اذان را کمى طول بدهد.
4. به سرعت گفتن اقامه مستحب است ؛ آن به این معنى که وقف در آخر هر بخش را طول ندهد.
5. مستحب است که اذان گو در جایى بلند، مانند مناره ، بایستد تا صدایش به نمازگزاران برسد.
6.
مستحب است که اذان گو در وقت گفتن اذان و اقامه ، مخصوصا در اقامه رو به
قبله باشد و کراهت دارد که انسان در گفتن بعضى جملات اذان روى خود را به
طرف راست یا چپ بچرخاند.
7. سخن گفتن در بین جمله هاى اذان و اقامه مخصوصا در بین جمله هاى اقامه مکروه است .
8. مستحب است که اذان گو در وقت گفتن اذان با طهارت و وضو باشد.
9. مستحب است که انسان وقتى صداى اذان را مى شنود آن را همراه مؤ ذن آهسته تکرار کند.
10. اگر مؤ ذن صدا را در گلو بیندازد، چنانچه غنا نشود، مکروه است .
11. اگر نماز جماعت داخل مسجد باشد و او بخواهد در بام مسجد نماز بخواند مستحب است اذان و اقامه بگوید.
12.
اگر نمازگزار بین اذان و اقامه بقدرى فاصله دهد که اذانى را که گفته است ،
اذان این این اقامه حساب نشود، مستحب است که اذان و اقامه را دوباره
بگوید.
13.
اگر نمازگزار بین اذان و اقامه و نماز بقدرى فاصله دهد که اذان و اقامه آن
نماز حساب نشود، مستحب است که دوباره براى آن نماز،اذان و اقامه بگوید.
14.
اگر پیش از آنکه نمازگزار به اندازه رکوع خم شود، یادش بیاید که اذان یا
اقامه را فراموش کرده است ، چنانچه وقت نماز وسعت دارد، مستحب است که براى
گفتن اذان و اقامه نماز خود را بشکند.